بسيجي که امام مي‌‌خواست در مقابل ملت قرار نمي‌گرفت، بلکه در کنار مردم و پشت‌سر آنان بود؛ بسيجي که فراتر از جناح‌ها عمل کند و بازوان بلندش همه اقشار را در بر بگيرد؛ بسيجي که از دوستي مردم لذت ببرد؛ بسيجي که به دنبال رفاقت و محبت و يگانگي مردم باشد؛ بسيجي که بدون توجه به اختلافات سليقه‌اي خود با ديگران حافظ عرض و ناموس‌شان باشد، که آنان يا برادر او در دينند و يا نظير او در آفرينش؛ بسيجي که حرمت حريم‌هاي خصوصي مردم راحفظ کند. امام بسيج را به عنوان ابزاري براي قدرت حاکمان نمي‌خواست، بلکه نهادي براي قدرت مردم مي‌ديد تا حاکميت آنان بر سرنوشتشان تضمين نمايد. قرار بود رفتار و انديشه بسيجي در مردم اثر کند، نه آن که قدرت بسيج بر سر مردم فرود آيد. قرار نبود بسيج جيره‌خوار دولت شود و به ازاي دستگير کردن مردم در اجتماعات پاداش سرانه بگيرد. افسوس بر بسيج اگر تا حد يک حزب سياسي تنزل کند؛ اين آن چيزي نيست که امام ما براي بسيجيان مي‌خواست. قرار نبود بسيج به دستگاهي تبديل شود که اختيار انتخاب و آزادي راي را از مردم بستاند.